Για προσευχή ούτε ο τόπος ούτε η ώρα σε εμποδίζουν
Αρχείο
All posts for the month Σεπτεμβρίου 2013
ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΟΠΩΣ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΑΣ…
Αναρωτιέμαι, τι θα γινόταν αν μεταχειριζόμασταν την Αγία Γραφή όπως το κινητό μας τηλέφωνο;
-Αν θα την κουβαλούσαμε μαζί μας παντού; -Αν θα γυρνούσαμε πίσω να την πάρουμε; -Αν «σερφάραμε» σ’ αυτήν πολλές φορές την ημέρα; -Αν θα την χρησιμοποιούσαμε για να λάβουμε μηνύματα; -Αν την μεταχειριζόμασταν σαν να μην μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν; -Αν την δίναμε ώς δώρο στα παιδιά; -Αν θα την χρησιμοποιούσαμε, ενώ ταξιδεύαμε; -Αν την χρησιμοποιούσαμε σε περίπτωση ανάγκης; Μήπως να το κάνεις; -Ωωωωχ, που είναι η Αγία Γραφή μου;
Α, και κάτι ακόμη. Σε αντίθεση με το κινητό σας, η Αγία Γραφή σας δεν πρόκειται ποτέ να αποσυνδεθεί, επειδή ο Ιησούς έχει ήδη πληρώσει τον λογαριασμό!
Ουράνια Μηνύματα – Εκδ. «ΛΥΔΙΑ»
Πηγή:hellas-orthodoxy
Ο ΦΘΟΝΕΡΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΩΣ ΔΕΝΔΡΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΝΕ |
Ερωτήθη μίαν φοράν ένας σοφός: ποια είναι εκείνα τα μάτια, οπού βλέπουσι καλύτερα; τα μαύρα ή τα γαλανά; των ανδρών ή των γυναικών; των ανθρώπων ή των αλόγων ζώων; Απεκρίθη: τα μάτια οπού βλέπουσι καλύτερα είναι εκείνα των φθονερών διατί βλέπουσι και από μακράν, διατί βλέπουσι και τα μικρότερα πράγματα· διατί βλέπουσι και εκείνα οπού δεν είναι.
Ένα μόνον πράγμα δεν βλέπουσι, το καλόν· μάλιστα βλέπουσι και τούτο, μα τότε κλαίουσι και σφαλίζουν τα μάτια τους, διά να μη βλέπουσι.Κρύψου όσον θέλεις, σφαλίσου, παραμέρισε, ησύχαζε μέσα εις το κελίον σου, φύγε και εις την έρημον, διά να ασκητεύης, σε φθάνουσι τα μάτια του Φθονερού και βλέπουσι τι κάνεις. Έχει κάποια τηλεσκόπια και ξανοίγει πολλά μακράν. Ποιος είναι εκείνος ο άνθρωπος, ο πλέα ενάρετος και ο πλέα άγιος, οπού να μην έχη κανένα, ας είναι και παραμικρόν, ελάττωμα; ουδετινάς· ο Θεός μόνος είναι αναμάρτητος, και καθαρός από ρύπου. «Ἃπτεται γάρ, οὐ μόνον τῶν πολλῶν, ἀλλά καί ἀρίστων ὁ μῶμος, ὡς μόνον εἶναι τοῦ Θεοῦ τό παντελῶς ἂπταιστον, καί ἀνάλωτον πάθεσιν», λέγει ο θεολόγος.
Και τα μικρότερα ελαττώματα βλέπουσι τα μάτια του φθονερού. Υπομένει εκείνα οπού είναι, μα και εκείνα οπού δεν είναι! Ένας τυφλός, περί του οποίου διηγείται ο ιερός Μάρκος, εφέρθη προς τον Χριστόν διά να ιατρευθή· ο Χριστός τον έγγιξεν εις τα ομμάτια την πρώτην φοράν, και τον ερώτησε: τι βλέπει; βλέπω, απεκρίθη, τους ανθρώπους ως δένδρα περιπατούντα. Α! δυστυχισμένε τυφλέ! οι άνθρωποι σου φαίνονται δένδρα; και ποία ομοιότης είναι ανάμεσα δένδρων και ανθρώπων! μα τα δένδρα πώς περιπατούσιν, αφ’ ου είναι στερεά ριζωμένα εις την γην! κακά βλέπεις, αν βλέπης εκείνα οπού δεν είναι. Έτσι βλέπει ο Φθονερός τους ανθρώπους, ως δένδρα περιπατούντα. Α! Χριστιανέ! εκείνος είναι άνθρωπος, και σε φαίνεται δένδρον; εσυ βλέπεις εκείνα οπού δεν είναι, και είσαι διπλά τυφλός.
Εγώ είπα έως τώρα εκείνα οπού ήξευρα να ειπώ· ας τελείωση την διδαχήν ο μακάριος Παύλος. «Μή γενώμεθα κενόδοξοι, λέγει, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες»· ας μη γενόμεσθεν κενόδοξοι· ας γνωρίζωμεν ο καθείς τον εαυτόν μας· ας μη κατακρίνωμεν ένας τον άλλον· διατί, ακολουθεί ομιλώντας μας ο αυτός Απόστολος, αν εσείς κατατρώγετε ένας τον άλλον, βλέπετε, μήπως και καταχαλασθήτε εις το παντελές «εἰ ἀλλήλους δάκνετε, βλέπετε μή ὑπ’ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε». Αυτή είναι προφητεία, και επληρώθη εις ημάς· τόσον μεγαλείον του Γένους μας, τόση δόξα της βασιλείας μας, ηξεύρετε πώς ηφανίσθη; διαβάσατε τας Ιστορίας μας· όχι από την δύναμιν των Περσών, όχι από το σπαθί των Αγαρηνών, αλλά από τον φθόνον μας. Ημείς εκαταχαλασθήκαμεν, διατί ανάμεσόν μας εκαταφαγωθήκαμεν· αλλήλους προκαλούμενοι, αλλήλοις φθονούντες. Και αν ημείς αρματωνόμασθεν ένας εναντίον του άλλου διά να καταχαλασθώμεν, δεν έχομεν χρείαν από άλλον εχθρόν, ούτε καν από τον διάβολον, λέγει ο Χρυσόστομος· «εἰ κατ’ ἀλλήλων ὁπλιζώμεθα, οὐδέ τοῦ διαβόλου χρεία λοιπόν, πρός τήν ἡμετέραν ἀπώλειαν».Μα δια τον Θεόν οπού πιστεύομεν, οπού είναι Θεός ειρήνης, και Πατήρ οικτιρμών διά το Ευαγγέλιον οπού κρατούμεν, οπού είναι διαθήκη αγάπης· διά την Εκκλησίαν οπού έχομεν, οπού είναι τόπος συμφωνίας και ομονοίας, ας παύσωμεν μίαν φοράν ημείς τα δυστυχή λείψανα οπού εμείναμεν, καν διά να μη δίδωμεν αφορμήν να χαίρωνται περισσότερον και να γελώσι μετ’ εμάς οι εχθροί μας.
Οι Φιλισταίοι ενίκησαν κατά κράτος τον λαόν του Ισραήλ· την ημέραν εκείνην εφονεύθη και ο Βασιλεύς Σαούλ και τα παιδία του χαλασμόν μεγαλύτερον δεν έλαβον καμμίαν άλλην φοράν οι Ισραηλίται· ήκουσε το πολύ κακόν του γένους του ο Δαυίδ, και στρεφόμενος προς τους συντρόφους του, είπε: μη το ειπήτε, μη το φανερώσετε εις Γεθ, και εις Ασκάλωνα, όπου εκατοικούσαν αλλόφυλοι, «μή ἀναγγείλετε ἐν Γέθ, μηδέ εὐαγγελίζεσθε ἐν ταῖς ἐξόδοις Ἀσκάλωνος»· διατί; διά να μη ακούσωσι την δυστυχίαν μας, και χαρούσιν οι εχθροί μας «ἳνα μή εὐφρανθῶσι θυγατέρες ἀλλοφύλων».
Αδελφοί, και συνάδελφοι Χριστιανοί, τας συμφοράς μας, τα πάθη μας, τα πταισίματά μας, τας αμαρτίας μας μη τας λέγωμεν, μη τας φανερώνωμεν με την κατάκρισιν! «ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες». Διατί; διά να μη χαίρωνται οι αλλόφυλοι, οι αόρατοι και ορατοί μας εχθροί· σιωπή, συμπάθεια, σπλάγχνα οικτιρμών. Μα Φθόνος, είναι οπού κατηγορεί, οπού καταλαλεί, οπού κατακρίνει· όποιος έχει τέτοιον πάθος, λέγω πάλιν, δεν είναι άξιος να ονομάζεται άνθρωπος, και να λέγεται Χριστιανός. * Επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων,Ηλίας Μηνιάτης.Έζησε τον 17ο αιώνα,μεγάλος λόγιος της εποχής του,εθεωρείτο σπουδαιότατος κήρυκας από άμβωνος.
Περιµένοντας τον Αναµενόµεno |
(Απόσπασµα από το έξοχο βιβλίο «Ιησούς Χριστός – η προσδοκία των εθνών» που αναλύει µέρος ενός διαλόγου του Πλάτωνος (400 χρόνια π.Χ) στο οποίο ο Σωκράτης διαλέγεται µέ τον Αλκιβιάδη επί του θέµατος της προσευχής. Είναι εντυπωσιακό να παρατηρεί κανείς τώρα το πως η χάρις του Θεού ετοίµασε την ανθρωπότητα δηµιουργώντας την προσδοκία για την έλευση του Κυρίου).
Καταπληκτική είναι και η στιχοµυθία µεταξύ του Σωκράτη και του Αλκιβιάδη στο έργο του Πλάτωνος «Αλκιβιάδης δεύτερος» (ΧΙΙΙ-ΧIV, 150D εξ.), το οποίο είναι αφιερωµένο στο θέµα της προσευχής. Εδώ ο Σωκράτης αναπτύσσει µεταξύ άλλων και τις εξής αλήθειες:
α) Ότι οι προσευχόµενοι δεν γνωρίζουν ποιό είναι το πραγµατικό τους συµφέρον, ώστε να το ζητούν από τους θεούς, γι’ αυτό πολλές φορές ζητούν πράγµατα που δεν τους συµφέρουν, όπως π.χ. την βλάβη των άλλων
β) ότι η προσευχή δεν µπορεί να είναι αποτελεσµατική αν η υλική θυσία που προσφέρεται µαζί µ’ αυτήν δεν προέρχεται από ψυχή ευσεβή και δίκαιη- «θα ήταν φοβερό εάν οι Θεοί απέβλεπαν στα δώρα και τις θυσίες µας και όχι στην ψυχή, εάν δηλαδή είναι κάποιος όσιος και δίκαιος»,
και γ) για τους λόγους αυτούς η επικοινωνία µέ τον Θεό διαµέσου της προσευχής δεν είναι τόσο εύκολη όπως φαίνεται, δεν είναι απαλλαγµένη από σφάλµατα και κινδύνους και δεν είναι πάντοτε αποτελεσµατική.
Από αυτά ο Σωκράτης συµπεραίνει ότι το µόνο που έχει να κάνη ο άνθρωπος είναι να περιµένη. µέχρις ότου φθάση ο καιρός να διδαχθή από κάποιον πως πρέπει να συµπεριφέρεται προς τους θεούς και τους ανθρώπους: «αναγκαίον ουν εστι περιµένειν. έως αν τις µάθη ως δει προς θεούς και προς ανθρώπους διακείσθαι».
Μετά την διαπίστωσι αυτή στην οποία κατέληξε ο Σωκράτης, ο Αλκιβιάδης τον ερωτά: «Πότε ουν παρέσται ο χρόνος ούτος, ω Σώκρατες, και τις ο παιδεύσων; ήδιστα γαρ αν µοι δοκώ ιδείν τούτον τον άνθρωπον τις εστιν», δηλαδή: «Πότε θα έλθη αυτή η ώρα, ω Σωκράτη, και ποιός θα µάς το µάθη αυτό; Με πολύ πόθο θα έβλεπα, νοµίζω, αυτόν τον άνθρωπο, ποιός είναι». Στην ερώτησι αυτή ο Σωκράτης απαντά ότι ο Αναµενόµενος είναι «ούτος ω µέλει και περί σου», δηλαδή «αυτός που φροντίζει (νοιάζεται) και για σένα». Τον χαρακτηρίζει µάλιστα στο σηµείο αυτό Θεάνθρωπο: «Θεόν ηδέ (και) άνδρα».
Η φροντίδα για όλους τους ανθρώπους είναι το έργο του Αναµενόµενου Θεανθρώπου, αλλά για να γνωρίση Αυτόν όποιος θέλει, πρέπει πρώτα να αφαιρέση από την ψυχή του το κάλυµµα, την οµίχλη που τον εµποδίζει να Τον δη. Σ’ αυτά τα λόγια του Σωκράτη, ο Αλκιβιάδης αποκρίνεται: «Ας µού αφαίρεση, εάν θέλη, αυτό το κάλυµµα η ο,τι άλλο, διότι εγώ έχω αποφασίσει να µήν παραβώ καµµία από τις προσταγές του, όποιος να είναι αυτός ο άνθρωπος, εάν πρόκειται να γίνω καλλίτερος». Με την οµολογία αυτή ο Αλκιβιάδης εκδηλώνει
α) τον πόθο του να γίνη καλλίτερος,
β) την πεποίθησι ότι αυτό θα µπόρεση να το πραγµατοποίηση µόνον ο Αναµενόµενος Θεάνθρωπος,
γ) γι’ αυτό και είναι εσωτερικά προπαρασκευασµένος να αποδεχθή πλήρως τις εντολές του Διδασκάλου αυτού.
Στο άκουσµα της τριπλής αυτής οµολογίας ο Σωκράτης επαναλαµβάνει ότι ο Αναµενόµενος «έχει αξιοθαύµαστη προθυµία για σένα». Η χρήσι του ενεστώτος «έχει» εδώ δείχνει την βεβαιότητα, το θεωρεί τετελεσµένο, είναι προφητική: έχει αξιοθαύµαστη φροντίδα για τον Αλκιβιάδη και για όλους τους ανθρώπους ο Αναµενόµενος ακόµη και πριν από την εµφάνισί του στον κόσµο.
Αυτό σηµαίνει – λέγει ο Αλκιβιάδης και συµφωνεί ο Σωκράτης – ότι πρέπει να αναβάλουµε την προσφορά θυσίας «για τότε», µέχρι δηλαδή ο Αναµενόµενος να µάς διδάξη πως πρέπει να προσευχώµαστε και να προσφέρουµε θυσίες. Και παρατηρεί συµπερασµατικά ο Αλκιβιάδης: «τοις θεοίς δε και στεφάνους και τάλλα πάντα νοµιζόµενα τότε δώσοµεν, όταν εκείνην την ηµέραν ελθούσαν ίδω˙ ήξει δ’ ου δια µακρού, τούτων θελόντων»- δηλαδή προς το παρόν θα διακόψουµε την λατρεία και «θα προσφέρουµε στους θεούς και στεφάνια και όλα τα άλλα, όταν δω να έλθη εκείνη η µέρα – και δεν θ’ αργήση να έλθη, εάν αυτοί το θέλουν». Δεν φανερώνεται ο φωτισµός του Αγίου Πνεύµατος κι εδώ όπως και στον Αββακούµ που προφήτευσε «εάν καθυστερήση, περίµενέ τον µέ υποµονή, διότι θα έλθη σίγουρα και δεν θ’ αργήση» (β’ 3);
Στο τέλος δε του διαλόγου ο Σωκράτης λέγει ότι διατρέχουν περίοδο «κλύδωνος» (τρικυµίας).
Από τον διάλογο αυτό προκύπτουν τα εξής συµπεράσµατα:
1) υπήρχε έντονη η προσδοκία ενός ξεχωριστού στην δύναµι και στον φωτισµό ανθρώπου, µέ εντελώς διαφορετικές ιδιότητες, που θα έχη δικό του κύρος και θα είναι αυθεντικός Παιδαγωγός· θα διδάξη τους ανθρώπους ο,τι δεν µπορούσε να τους διδάξη κανείς µέχρι τότε. Θα τους απεκάλυπτε την αληθινή Θρησκεία (πως πρέπει να φερώµαστε στον Θεό) και την αληθινή Ηθική (πως πρέπει να φερώµαστε στους ανθρώπους),
2) η έντονη αυτή προσδοκία του υπερανθρώπου Διδασκάλου ωφειλόταν στην συναίσθησι του ανθρώπου ότι βρίσκεται µέσα στην ζωή σαν σε τρικυµισµένη θάλασσα, στην οποία επικρατεί τέτοια οµίχλη που δεν τον αφήνει να δη την αλήθεια – είναι ένα συναίσθηµα ανάλογο µέ του µεγάλου Θεολόγου και ησυχαστού Αγίου Γρηγορίου του Παλαµά, ο οποίος εναγωνίως απευθυνόταν προς τον Θεό µέ τα λόγια «φώτισόν µου το σκότος, φώτισόν µου το σκότος» έχοντας βαθιά πιστέψει ότι µόνον Αυτός, η Πηγή του άκτιστου Φωτός, µπορεί να διαλύση την οµίχλη που επικρατεί µέσα στον άνθρωπο,
3) ότι ο Αναµενόµενος όπου να είναι θα έλθη – και µέχρι τότε πρέπει να µή συνεχίζεται η λατρεία, αφού δεν τελείται σωστά, αλλά κάθε λατρευτική εκδήλωσι να αναβληθή µέχρι να έλθη ο Προσδοκώµενος Υπεράνθρωπος Διδάσκαλος και να διαφώτιση τον άνθρωπο πως να τελή την αληθινή και Θεοπρεπή λατρεία.
Την ίδια ανησυχία είχε και η «αιρετική» Σαµαρείτις, όταν απηύθηνε στον Κύριο τους θαυµαστούς λόγους: «οίδα ότι Μεσσίας έρχεται, ο λεγόµενος Χριστός. Όταν έλθη εκείνος, αναγγελεί ηµίν πάντα»(Ιωαν. δ’ 25), αφού προηγουµένως είχε προηγηθή η ερώτησί της και η απάντησί Του για την αληθινή λατρεία. Και στο τέλος την τιµά µέ την αποκάλυψι της ταυτότητός Του, πράγµα που συστηµατικά απέφευγε να το κάνη άµεσα σε άλλες περιπτώσεις: «Λέγει αυτή ο Ιησούς, Εγώ ειµι ο λαλών σοι» (Ιωαν. δ’ 25).
Εύλογα λοιπόν αναφωνεί ο Κλήµης ο Αλεξανδρεύς στους Στρωµατείς (5, 13): «Δεν είναι δυνατόν, νοµίζω, να προαναγγελθή σαφέστερα από τους Έλληνες ο Σωτήρας µας».
Γιατί οι χριστιανοί δεν ψάχνουν να βρουν το Άγιο Πνεύμα; |
-Θέλω να σας ρωτήσω πάτερ.Γιατί οι χριστιανοί δεν ψάχνουν να βρουν το Άγιο Πνεύμα,δεν γνωρίζουν το Άγιο Πνεύμα;
-π.Σαββάτιος: Επειδή οι άνθρωποι αναμίχθηκαν με τον »κόσμο» και τις πράξεις του κόσμου τούτου και αντι να φέρουν την Εκκλησία στον κόσμο,έφεραν τον »κόσμο»στην Εκκλησία.»Εν ειρήνη προέλθωμεν»-αντί να μετεφέρουν εκείνοι στον »κόσμο» το πνεύμα της ειρήνης,το οποίο λαμβάνουμε από τον Χριστό στη Θεία Λειτουργία,έφεραν τον »κόσμο»στην Εκκλησία.Ετσι αφου »μαγαριστήκαμε»και καλοσυνηθίσαμε με τα του κόσμου θεωρήσαμε πως αυτό είναι χριστιανισμός,αλλά ο χριστιανισμός είναι κάτι πιο βαθύ,πιο συνταρακτικό.
Αφού λοιπόν θεωρούν πως ότι έχουν είναι αρκετό και πως ότι αυτοί κάνουν είναι χριστιανισμός και εκκλησιαστική ζωή,δεν ψάχνουν πια να βρουν το Άγιο Πνεύμα.Πλανώνται όμως οικτρά. Υπάρχουν πολλοί που »είναι έτσι»,αλλά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος όταν ρωτήθηκε:«Γιατί εμείς δεν θα σωθούμε;Μόνο οι καλόγεροι στα βουνά»; τους απάντησε με πνευματική ειρωνεία:«Ποιός σας είπε πως όλοι θα σωθούν»;
Έτσι και εμείς,πέφτουμε στην παγίδα της αυτοϊκανοποίησης,της επάρκειας.Να μην πέφτουμε στον πειρασμό να βάζουμε στην άκρη τους αγίους και και το Ευαγγέλιο και να λέμε:«Αυτό ήταν κάποτε,σήμερα ζούμε σε άλλες εποχές,αυτά δεν γίνονται.Η ατμοσφαιρα της εποχής μας επιβάλλει έναν άλλον τρόπο ζωής και θα πρέπει να προσαρμοστει σε αυτόν η Εκκλησία» Εξαιτίας του γελοίου αυτού πειρασμού,οι άνθρωποι έφτασαν να μην ψάχνουν να βρουν το Άγιο Πνεύμα και χαραμίζουν τη ζωή τους.Σηκώνονται το πρωί για να πάνε στην Εκκλησία-τουλάχιστον κάνουν αυτόν τον κόπο-αλλά πολλές φορές δεν ξέρουν γιατί το κάνουν… Απόσπασμα από συνέντευξη του ιερομονάχου Σαββατίου Μπαστοβόϊ
Πηγή:proskynitis
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΧΩΡΙΖΟΥΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝΩΝΕΙ
Αδελφοί! Ας ανοίξουμε το βιβλίο της συνειδήσεώς μας κι ας διαβάσουμε αμερόληπτα, χωρίς πάθος, όλους τους αμαρτωλούς λογισμούς μας, τις εφάμαρτες επιθυμίες, τις προθέσεις, τα έργα κα…ι τα λόγια μας. Ας φανταστούμε τον εαυτό μας να στέκεται μπροστά στο φοβερό κριτήριο του Ιησού Χριστού που γνωρίζει με την παραμικρή λεπτομέρεια όχι μόνο κάθε λόγο και πράξη μας, αλλά και κάθε μύχια σκέψη μας. Δε θα μας κρίνει μόνο για τις πράξεις μας αλλά και για κάθε αργό λόγο μας. Ο Κύριος «φωτίσει τα κρυπτά του σκότους και φανερώσει τας βουλάς των καρδιών» (Α΄Κορ. δ΄5). Θ’ αποδώσει στον καθένα μας κατά τα έργα του με αδέκαστη δικαιοσύνη.
Πες μου ειλικρινά: Πόση αγνή και καθαρή καλοσύνη νομίζεις πως θα βρεθεί σε μας, που να φανεί άξια στα πανάγια μάτια του Θεού; Πόση δικαιοσύνη; Πόσοι καθαροί λογισμοί, πόσες αγνές επιθυμίες, προθέσεις, λόγια ή έργα θα βρεθούν που να προήλθαν από ζωντανή πίστη στο Θεό, από καρδιακή αγάπη και ευλάβεια γι’ Αυτόν κι από αγνή αγάπη για τον πλησίον μας; Δε θα βρεθεί σίγουρα χίλιες φορές μεγαλύτερη αδικία; Η δικαιοσύνη του Θεού θα τιμωρήσει με αιώνια βάσανα κάθε εσκεμμένη και πεισματάρικη πράξη αδικίας που δεν εξαλείφθηκε με ειλικρινή μετάνοια.
*Ας βιαστούμε λοιπόν να καταδικάσουμε τον εαυτό μας για τις αμαρτίες μας.
*Ας παραδεχτούμε την κακία μας.
*Ας πάψουμε να χαιρόμαστε γι’ αυτές, να τις αγαπάμε και να τις πράττουμε.
( Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης )
Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης
(Αγ. Ιωάννη της Κρονστάνδης)
Σήμερα οι διωγμοί κι οι προσβολές αφορούν την αλήθεια, την πίστη του Χριστού; Διωγμοί και προσβολές υπάρχουν και σήμερα και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν ως τ…η συντέλεια του κόσμου. Γιατί για πολλούς ανθρώπους η βασιλεία του Θεού δεν ήρθε ακόμα «εν δυνάμει» και για μερικούς δεν έχει έρθει καθόλου. Ακόμα και στις χριστιανικές κοινωνίες η αδικία και το ψέμα επικρατούν. Ο σατανάς δεν έχει δεσμευτεί ακόμα. Κινείται ελεύθερα στη γη και διαπερνάει τους αιθέρες. Τώρα φαίνεται πως πραγματικά μαίνεται και λυσσά εναντίον εκείνων που κρατούν την ορθή πίστη, γιατί γνωρίζει «Ότι ολίγον καιρόν έχει» (Αποκ. ιβ’ 12), Η διαφορά είναι ότι στις μέρες μας δεν πολεμάει τους πιστούς με διωγμούς και βασανιστήρια αλλά με απιστία, με ψεύτικη πρόοδο, με ελευθεριότητα ή για να το πούμε πιο απλά: με σκεπτικισμό, με αυθάδη άρνηση της πίστης, με διασυρμό, χλευασμούς, βλασφημία, συκοφαντία, περιφρόνηση κλπ. Οι σημερινοί ευλαβείς άνθρωποι αποκαλούνται υποκριτές, αμόρφωτοι, στενόμυαλοι.
Η χριστιανική πίστη θεωρείται πίστη των απλοϊκών ανθρώπων. Η χριστιανική αγάπη λογαριάζεται αδυναμία, η ελεημοσύνη ανόητη σπατάλη. Η κοινή προσευχή θεωρείται υποκρισία. Η χαρά κι η ευφροσύνη στην προσευχή λογιάζονται ηλιθιότητα και παράνοια.
Από την άλλη πλευρά όταν κάποιος είναι ακόλαστος και ικανοποιεί όλες τις αναρίθμητες σαρκικές επιθυμίες του θεωρείται φυσιολογικός, σύγχρονος και προοδευτικός. Τον χαρακτηρίζει η αποξένωση από την ατομική και την κοινή προσευχή, η εγκατάλειψη κάθε είδους ιεροτελεστίας κι η πορεία μιας ζωής που δεν ταιριάζει ούτε σε χριστιανούς μα ούτε σε ιουδαίους ή σε ειδωλολάτρες. Ζει σε μια μάλλον ζωώδη κατάσταση, απαλλαγμένη από κάθε υποχρέωση. Και όλα αυτά θεωρούνται κάποιο «στυλ» ζωής, τεκμήριο γνησιότητας του πραγματικά σύγχρονου ανθρώπου, του κοσμοπολίτη, που έχει όλο τον κόσμο πατρίδα, του ανήκουν τα πάντα, αλλά του λείπει η πίστη.
Θα συμφωνήσετε πως θα ήταν δυσάρεστο σ’ έναν πιστό να ζει ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους. Ευτυχής είναι εκείνος που ζει μακριά τους. Ο άνθρωπος όμως που ζει ανάμεσά τους κι υφίσταται διώξεις, χλευασμούς και καυστικά σχόλια ας μη μένει σιωπηλός. Πρέπει αντίθετα να είναι ικανός και έτοιμος να δίνει αμέσως απαντήσεις για να στηρίξει την πίστη και την ελπίδα του, ώστε η ατιμία να ντροπιαστεί. «Αποκρίνου άφρονι κατά την αφροσύνην αυτού, ίνα μη φαίνηται σοφός παρ’ εαυτώ» (Παρ. κστ’ 5).
Πώς αλλιώς κυνηγούν την αλήθεια και την ευσέβεια η ανομία κι η ατιμία; Με το ν’ αγνοούν τους αγώνες και την αξία των ευλαβών ανθρώπων που αγαπούν την αλήθεια· με το να προσπαθούν να τους στερήσουν την πρέπουσα τιμή κι ανταπόδοση. Κι από την άλλη μεριά η κολακεία κι η επιβράβευση της αδικίας προσπορίζει πλούσια δόξα, τιμές και πλούτη αυτού του κόσμου. Δεν είναι να θαυμάζει κανείς. Ό,τι επιδιώκεις, αυτό αποκτάς. Οι άνθρωποι που είναι πραγματικά ευλαβείς και δίκαιοι δεν επιδιώκουν τη δόξα των ανθρώπων, μ’ όλο που δεν την αποφεύγουν όταν αυτή τους πλησιάζει, αλλά τη δόξα του Θεού. Κι αυτό όμως για τη δόξα του Θεού και για ευφροσύνη εκείνων που φοβούνται το Θεό. Οι κοσμικοί άνθρωποι, που ο θησαυρός τους βρίσκεται εδώ στη γη, επιδιώκουν την κοσμική δόξα και την πετυχαίνουν. Οι χριστιανοί δίνουν πρόθυμα την περιουσία τους σ’ αυτούς που δεν έχουν κι έτσι δε γίνονται πλούσιοι. Οι κοσμικοί επιδιώκουν ασταμάτητα ν’ αυξάνουν τον πλούτο τους με δίκαιο ή με άδικο τρόπο. Έτσι πολλοί απ’ αυτούς γίνονται πλούσιοι.
«Χαίρετε καί άγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς». Στο βαθμό που οι δίκαιοι άνθρωποι υπομένουν προσβολές, διώξεις και στερήσεις στον κόσμο, η ανταπόδοσή τους θα είναι πολλή στους ουρανούς. Εδώ πολύ συχνά τα στερούνται όλα. Εκεί θα τα λάβουν όλα και μάλιστα εκ περισσού, πλούσια, όπως π.χ. άφθιτη δόξα, ανεξάντλητο θησαυρό, διαρκή ευφροσύνη και μια ατελεύτητη βασιλεία.(Αγ. Ιωάννου Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί – Δέκα ερμηνευτικές ομιλίες», Αθήνα 2005
(Σούρα Ρωσίας 18/10/1829 – Κρονστάνδη Ρωσία…ς 20/12/1908). Η μνήμη του εορτάζεται στις 20 Δεκεμβρίου
Ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης είναι μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της φιλανθρωπίας παγκοσμίως, ένας μεγάλος -σχεδόν σύγχρονός μας- δάσκαλος της ορθόδοξης πίστης και αγάπης, αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους θαυματουργούς αγίους της Ορθοδοξίας. Ανήκει στη γραμμή των αγίων της μεγάλης και οργανωμένης (θα λέγαμε ακτιβιστικής) κοινωνικής προσφοράς, όπως οι άγιοι Βασίλειος και Χρυσόστομος, Ιωάννης ο Ελεήμων, Σαμψών ο Ξενοδόχος, Φιλάρετος ο Ελεήμων, Μελάνη η Ρωμαία, Φιλοθέη η Αθηναία, Ελισάβετ Θεοδώροβνα (σύγχρονή του), και μετά Μαρία Σκόμπτσοβα, Γερόντισσα Γαβριηλία και πολλοί άλλοι. Είναι ένας από τους παπάδες που «λένε», που «λέει» να τους έχεις παπάδες της ενορίας σου, της πόλης σου, της εποχής σου. Ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι παπάδες (που προσφέρουν τα πάντα στο συνάνθρωπο) και σήμερα. Ας έχουμε την ευχή τους, ας έχουμε τις πρεσβείες του αγίου.